Hiluxem przez Afrykę

23.09.2014 – wtorek

Wczoraj zebraliśmy się o 10-ej, potem godzina do granicy Zimbabwe z Botswaną, gdzie zrezygnowany celnik (nie mieliśmy żadnej świeżej żywności do zajęcia) poprosił o chociaż 20 pula (ku naszemu zdziwieniu to botswański urzędnik okazał się skorumpowany).

Śpieszyliśmy się, więc odszedł usatysfakcjonowany...

Potem asfaltem kilkadziesiąt kilometrów w stronę Savuti, po czym kolejne 80 km przez piaski do Savuti Camp.
Sam ośrodek nieogrodzony, więc wizyty zwierząt (zwłaszcza słoni) to codzienność. Łazienki wyglądają jak forteca otoczona betonowym murem.

Słoń szalejący w obozie Hiszpanów

Nas spotkanie ze zwierzyną ominęło, za to przy dzisiejszym śniadaniu towarzyszyło nam kilkadziesiąt ptaków. Natomiast, mimo nocnych pojękiwań hien, żadnej nie udało nam się zobaczyć.
Po śniadaniu piasków ciąg dalszy – 150 km traktu przebyliśmy w ciągu 8 godzin. Po drodze dziesiątki słoni, a poza tym żyrafy, zebry, gnu, gazele.
Świetny trening off-roadowego prowadzenia samochodu. Pierwszy raz natrafiamy na rzeki, które trzeba pokonać samochodem. Jest trochę emocji, a niedługo przed biwakiem, przy jednej z przepraw, Andrzej gubi tablicę rejestracyjną. Na szczęście jego pełne poświęcenia poszukiwania kończą się sukcesem i po paru minutach triumfalnie wznosi tablicę nad głową.

Dziś celem był park narodowy Moremi, czyli delta Okavango. Nasz campsite – Third Bridge – w sercu delty.
Słoni mamy nadoglądane na kilkadziesiąt najbliższych lat...
Jutro cały dzień na miejscu. Ostatni dzień obozowy.

24.09.2014 – środa

Do południa Ci, którzy mieli wystarczające zapasy paliwa (czyli my, wzmocnieni kadrowo o Przemka, Monikę i Andrzeja) ruszyli w poszukiwaniu zwierząt i wrażeń. Piękną, mocno off-roadową dróżką dotarliśmy najpierw do Second Bridge, a około 2,5 km dalej – nawet do First Bridge.
Swoją drogą, te dwa mosty – w odróżnieniu od trzeciego – wznosiły się przynajmniej nad wodą, a nie pod...
Po drodze udało nam się sfotografować głównie ptaki, ale i parę żyraf, i stado antylop też się trafiło.

O 15-ej wsiedliśmy na łódkę, która zabrała nas w stronę rzeki Okavango. W stronę, bowiem delta to sieć niekończących się kanałów, poprzedzielanych niekiedy mniejszymi lub większymi lagunami lub jeziorkami, ale nie ma tam czegoś takiego jak główny nurt. Jedyne, co możesz zrobić, to próbować płynąć mniej więcej w stronę, gdzie rzeka zaczyna się rozgałęziać.

Po drodze mnóstwo ptaków (z najmniejszym zimorodkiem – wielkości włoskiego orzecha), jaszczurki, krokodyle, a na deser hipopotamy i słonie.
Nasz przewodnik w gąszczu krętych kanałów drogę wyszukiwał tak pewnie, że w pewnej chwili sądziłem nawet, iż tak naprawdę każda droga prowadzi celu. Dopiero, kiedy wracając musieliśmy się zatrzymać, aby przepuścić łódkę z naprzeciwka (co było uzgodnione radiowo 5 minut wcześniej) zrozumiałem, że płynęliśmy jedyną prawidłową trasą w całym tym labiryncie. Tym większy szacunek dla naszego pilota!
Wieczorem pożegnalny obozowy wieczór – ostatni pod namiotami, uświetniony wizytami hieny i słonia. Zmasowany atak świetlny („czołówkami“) skutecznie zniechęcił tego drugiego do zapoznawania się z naszym menu, ale hiena twardo dobrała nam się do worka z odpadkami i dopiero na skutek zdecydowanych okrzyków niechętnie się oddaliła. 

Jutro Kalahari...